Kedisizlik

25/12/2017

22 yaşımdan sonra yakından tanıyıp sevdim kedileri. Yalnızlık sevdirdi belki.

Bir köy okulunun lojmanında beslemeye başladığım anne kedi ve üç yavrusu ile başlayan kediseverlik maceram, her yıl nisan-mayıs aylarında kapıma bırakılan yavru kedilerle devam etti. Miyavlama şekillerinden dertlerini anlayacak kadar tanımaya başlamıştım onları. Derken bir gün yazılı kağıtlarının üzerine pislediler. O günden sonra dışarıda beslemeye karar verdim. Evin önünde bir yer hazırladım onlar için yemek için de bir kap ayarladım. Gelen geçen tüm kediler buraya uğrarlardı. Yol üstü lokantası gibi. Ama bir kedim olurdu hep. Çok soğuk kış günlerinde sobanın yanında kıvrılıp uyumasına izin verirdim onun. Sonra köyden ayrıldım. Şimdi kedi beslememek için ilginç bir mazeretim var: 5. katta oturmak.

© 2016 Ali Yıldız - Yazmak kuyu kazmaya benzer.
Powered by Webnode
Create your website for free! This website was made with Webnode. Create your own for free today! Get started